Hiji kanikmatan anu teu bisa di ukur anu arurang dirasakeun, nyaeta ningali indahna lembur sorangan, lembur dimana urang lahir di asuh ku indung jeung ku bapak. Asa ku nikmat ngarasakeun tiisna isuk,tiisna cai ibun  di jaman anu geus panas nongtoreng kie. Indahna ningali budak anu keur ngusep asa ngingetkeun arurang yen urang pernah kawas kitu baheula di lembur ie teh. Ningal akurna warga, silih asuh silih asah silih asih teh bener katingali ku panon sorangan. Mugia lembur simmkuring tetep sapertie kieu saterusna.

Continue Reading